(حجت‌الاسلام شهید سید عبدالمطلب موسوی)

یکی از افراد مندین و خدمتگار  که عمر شریفش را در راه تحصیل علوم دینی ترویج احکام اسلامی دعوت گوینده گان مذهبی جهت گسترش و تبلیغ معارف اسلامی دایر نمودن مجالس سوگواری سالار شهیدان امام حسین^(ع) سپری نمود و سر انجام به جرم متولی حسینیه و مسلمان بودن که در نظام دیکتاتوری ماکسیستی گناه نا بخشودنی است زندانی شد مروج الا حکام حاج سید عبدالمطلب موسوی است.

حجت‌الاسلام شهید سید عبدالمطلب موسوی فرزند سید قدم علی موسوی در سال ۱۲۹۰ خورشید در «برغستان قول خویش» بهسود مروط ولایت میدان وردک در خانواده روحانی دیده به جهان گشود.

با پشت سرگذاشتن دوران طفولیت، خواندن و نوشتن و علوم مقدماتی را نزد پدرش آموخت، سپس جهت ادامه تحصیل راهی بهسود گردید و موفق شد منطق، معانی و بیان را نزد حجج اسلام؛ شیخ محمد نبی، شیخ غلام محمد شیخ محمد رضا فرا گرفت و برای ادامه تحصیل راهی کابل گردیده و در تکیه خانه عمومی به تحصیل ادامه داد، از آنجایی که زادگاهش به وجود او نیاز داشت به منطقه خویش بازگشته و به تبلیغ و ترویج احکام دینی پرداخت که در عصر و زمان خودش از منبرهای آن منطقه به شمار می‌رفت.

شهید موسوی در کنار بیان مسایل شرعى وتبلیغ، ادبیات عرب و کتاب عروه الوثقى سیّد کاظم قزوینى یزدى^(ره) نیز را تدریس می‌نمود و بعداً بخاطر اعتماد واعتقاد مردم به وى، از سوى مرجع تقلید وقت حضرت آیت اللّه العظمى حکیم^(ره) وکالت معظم له را کسب نموده و از این طریق نیزخدمات ارزنده وشایسته  انجام داد.

آقای موسوی سالیان دراز به این شیوه تبلیغ، ترویج و انجام مسئولیت نموده و علاوه بر آن به مطالعه و فراگیری طب قدیم و مقداری از آموزش کمک‌های اولیه چون تزریقات و امثالش پرداخت و توانست در این رشته نیز آشنا شود، لذا موفق شد از این راه نیز خدمت شایان به مردم محروم آن سامان نماید. آقای موسوی از نظر اخلاقی، فرد متواضع، شجاع، مهمان نواز و سخی طبع بود، با اینکه علاوه بر قول خویش در قسمتی از بهسود و بخشی از ترکمن و جاهایی دیگر از شهرت خوبی برخوردار بود.

و این شعر نیز از خود اوست:

نام من عبد المطلب کعبه ام باشد مطاف

موسویم، هاشمیم دوده عبد مناف

آقای موسوی همانند جد بزرگوارش جناب زبده الا حکام مرحوم سید عباس موسوی که از مشهد مقدس به آن منطقه آمده بود تلاش برای نشر معارف اسلام نموده و توانسته بود بیشتر مردم آن منطقه را که یا با مسایل شرعی شان آشنا نبودند و یا بر اثر تبلیغات مروجین عقیده غلات عده ای به آیین آن‌ها گرایش پیدا کنند، به اسلام و مذهب تشیع رهنمائی نمایند، ایشان نیز وظیفه خود تشخیص دادند که باید با تبلیغ و برگزاری مجلس سوگواری امام حسین^(ع)  ادامه دهنده راه سید بزرگوار مرحوم سید عباس باشد.

لذا در برغستان با منبر رفتن و پس از مهاجرت به کابل با برپائی مجالس عزاداری سید الشهدا^(ع) در منزل خویش و دعوت از گویندگان توانا مانند علامه شهید بلخی، علامه مرحوم بهلول، علامه مصباح و استاد مبلغ و … سعی و تلاش می‌نمود مردم را با معارف اسلام و دستورات قرآن آشنا شوند و این مجالس باشکوه سال ها شب‌های جمعه و ایام عاشورا در منزلش دایر بود، تا اینکه در سال ۱۳۵۵ خورشیدی در اثر افزایش جمعیت عده ای از مردم قول خویش با مشورت و همکاری ایشان محلی را در نزدیک منزل ایشان گرفتند و به نام حسینیه سجادیه ساختند که متولی آن شهید موسوی بود.

پس از کودتاى مارکسیستى در سال ۱۳۵۷ خورشیدی سیّد عبدالمطلب موسوى مانند دیگر علماء دینى به جرم مبلغ دینی و به بهانه اینکه فرزندش حجت‌الاسلام آقای سید مهدی مشکات در حوزه علمیه قم مشغول تحصیل علوم دینی بود، سال ۱۳۵۷ یک شب بعد از قیام چنداول شبانگاه افراد استخبارات وقت به خانه اش ریختند و سید پیرمرد را به همراه فرزند جوان ۳۳ ساله اش به نام سید نعمت الله موسوی مانند ده‌ها هزار زندانی دیگر از سرنوشت شان اطلاعی در دست نیست.[۱]

[۱] . برگرفته از بخش زندانیان روحانیت تشیع افغانستان، صص ۲۴۴-۲۳۹، حسین شفائى .