زینب، ستون خیمه عاشورا است؛ خیمه ای که بر فراز شانه های حسین ایستاده است.

بانوی مهربان و صبوری که در تمام سال های عمرش، در کوچه پس کوچه های اندوه و مصیبت دویده بود، پس از عاشورا و رفتن آخرین دلخوشی و امیدش حضرت اباعبدالله الحسین(ع) دیگر تاب تحمل دنیا را نداشت. در مدینه قحط سالی فرا رسید و حضرت زینب به همراه همسرش به شام کوچ کردند. روزی از روز های ماه رجب، حضرت در کوشه حیاط خانه رو به آسمان نشست و برای آخرین بار نام برادرش حسین را عاشقانه زمزمه می کرد و ان گاه رحلت فرمود.

در هر کجای تاریخ نهضت ماندگار امام حسین(ع)  و عاشورا سخن گفته شود و از زبان مبلغی بشنویم وآن را از هر منظری نظاره کنیم، پا به پای حسین که امام آن واقعه و رهبر آن حماسه بود، نام و حضور زنی را می بینیم که در تمام لحظه ها و حوادث، عاشورا با نام حسین(ع)  به یاری و یاوری زینب(س) زنده است.

شگفت نیست اگر کسی که در خانه وحی و امامت بزرگ شده، این چنین بلند آوازه و سر افراز بر بلندی تاریخ بایستد.

شگفت نیست که زینب، فریاد افشاگرانه جاوید هستی است؛ کسی که درمحفل خاندان آل عبا، چشم به دنیا گشوده و بر زانوان پیغمبر، کودکی اش را سپری کرده؛ کسی که در سایه نفس های امیرمومنان و بانوی جهان نفس کشیده بی شک زینب خواهد شد؛ زینبی که اسطوره بی شباهت صبر و پایداری و استقامت است.

زینب(س) شبیه ترین مردمان روزگار به فاطمه و علی بود؛ و گرنه، آن گونه که در راه روشنگری مکتب امام خویش استقامت نمی ورزید و برای احقاق حق و افشای باطل آن گونه بلیغ سخن نمی‌راند.

صبر فاطمی و فصاحت علوی در وجود، عاشورا را چون نهال کوچکی بارورکرد و از او درختی ساخت که تا همیشه هستی بر همه جای جهان سایه افکنده بود.

به راستی این همه اعجاز از چه کسی جز نواده پیغمبر ساخته بود؟

به راستی او چگونه سخن می گفت که مردم از درون می شکستند ! آن بانوی فداکار با سخنان آتشین خود بر قله آزادگی و عزت ایستاد و یزیدیان را در دره غرور و تباهی سرنگون کرد. اگر تلاش بی نظیر و فداکاری زینب نبود به یقین بنی امیه ماجرای کربلا را یا به فراموشی می سپردند و یا از مسیر حیات بخش خود منحرف می ساختند.

سر نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود

کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود

چهره سرخ حقیقت بعد از آن توفان رنگ

پشت ابری از ریا می ماند اگر زینب نبود

در عبور از بستر تاریخ سیل انقلاب

پشت کوه فتنه ها می ماند اگر زینب نبود

روح بی آرام آن عالمه غیرمعلمه و عقیله بنی هاشم که از توفانها عبور کرده بود و از دریاهای آتش گذشته بود به نقلی یکسال و نیم پس از واقعه عاشورا از کالبد جسمش پرکشید و رفت . تا آخرین لحظاتش چشمانش همواره گرم اشک بود و هماره به یاد حسین (ع).

۱۵ رجب سال ۶۳ هجری قمری سالروز وفات عقیله بنی هاشم، ام المصائب، عارفه، عالمه، زاهده و صدیقه صغری حضرت زینب(س) تسلیت باد!