به گزارش پایگاه اطلاع رسانی جهاد فرهنگی از کابل در پایان مراسم دعای نُدبه مجمع فرهنگی بقیه(عج)‌و ختم قرآن کریم به مناسبت درگذشت مرحوم سید عوض علی احمدی(روحا) حجت الاسلام سید جعفرعادلی«حسینی» اظهار داشت: معرفت و محبت حقیقی به پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله)‌ و اهل‌بیت(علیهم السلام) تنها راه سعادت دنیایی و آخرتی ماست.

این هم تفصیل صحبت رئیس مجمع فرهنگی بقیه الله(عج)‌در غرب کابل:

قل لا اسألکم علیه اجراً الا المودّه فی القربی(۱)

در دهه‌ی اول ماه شعبان، پایان دعای ندبه مجمع فرهنگی بقهالله(عج)‌ و ختم قرآن کریم به مناسبت درگذشت مرحوم سید عوض احمدی مشهور به روحا قرار داریم و در این فرصت کوتاه و با عرض تبریک سه میلاد شریف، می‌خواهم اشاره‌ی مختصر به اهمیت ماههای رجب، شعبان و رمضان و نیز معرفت و محبت حقیقی به اهل‌بیت(علیهم السلام)‌ نموده و ثواب آن را نثار به ارواح اموات، گذشتگان، حق داران این جمع و بانی محترم، مخصوصا مرحوم مغفور تازه گذشته ‌نمایم:

رجب؛ ماه حضرت علی(علیه السلام) است.

این ماه علاوه به مناسبت و فضائل دیگری که دارد، سیزدهم این ماه، سالروز تولد امیرالمومنین، مولی الموحدین، مظهرالعجایب حضرت امام علی بن ابی‌طالب(علیه السلام) در درون کعبه است.

شعبان؛ ماه رسول خدا(صلی الله علیه و‌آله) است.

ماه شعبان ماه انتظار، انتظار موعود ادیان وانبیاء الهی، امید ملت‌های مظلوم ومستضعف و به نقل منابع شیعه و سنی شب نیمه شعبان، مشهور به شب برات(برات یعنی مبرا بودن و نیز برائَت‌هم گفته شده) است.

رمضان؛ ماه خدا(جل جلاله) است.

رمضان؛ ماه خدا و خوان گسترده الهی و دعوت شدگان به این میهمانی اند. ما فقط یک ماه دیگر تا ضیافت بزرگ الهی فرصت داریم، چقدر خود را برای آن مهمانی بزرگ آماده می توانیم.

رجب و شعبان پیش نیاز رمضان؛ رجب ماه ره توشه و شعبان مسیر راه و ماه رمضان مقصد و رسیدن به ضیافت الهی است.

اما مناسبت های دهه‌ی اول ماه شعبان: سوم، چهارم و پنجم شعبان، به ترتیب روز ولادت حضرت اباعبدالله الحسین، حضرت ابوالفضل‌العباس و امام سجاد(علیهم السلام) است.

در این ایام مبارک سه نور از انوار مقدس الهی و سه وجود عرشی در فرش متولد شدند تا زمینیان از نور وجودشان بهره مند شوند، تا رهجویان، راهبر و راهنما را بشناسند و به هدف عالی عبودیت و قرب برسند که جز آنان دیگر مدعیان، کورند و خود نیازمند چراغ راه اند و نتوانند عصاکش کوری دگر شوند.

در ماه میلاد ائمه اطهار(علیهم السلام) و به خصوص امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فرصت های خوبی در راستای تبیین فرهنگ دینی ما هست و باید مراسم ویژه این ماه در خور شان آنان باشد، اگر انسان مقامات اهل بیت(علیهم السلام) را  باطناً باور نداشته باشند،‌ این گونه انسان ها ضایع می ‏شوند و روز قیامت هیچ پشتوانه‌ای ندارند.

معرفت و محبت حقیقی به پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله)‌ و اهل‌بیت(علیهم السلام) تنها راه سعادت دنیایی و آخرتی ماست و انسان باید پذیرش باطنی ‏اش نسبت به اهل بیت(علیهم السلام) در حدّ تسلیم باشد؛ شاید انسان چند روایت را هم بخواند و سطح اطلاعاتش بالا برود؛ ولی این اطلاعات غیر از آن معرفت است و اگر انسان نسبت به اهل‌بیت(علیهم السلام) معرفت و محبتی حقیقی پیدا کرد، آن وقت است که در برزخ تنها نیست.

دوستی با خاندان عصمت راهی است به سوی خدا و موجب می شود انسان حلال را از حرام، واجب را از غیر واجب و صحیح را از باطل تشخیص داده و پیوسته در صراط مستقیم باشد. از این رو قرآن دوستی با خاندان عصمت را اجر رسالت حساب کرده و می فرماید: قل لا اسألکم علیه اجراً الا المودّه فی القربی.

لذا اهل بیت(علیهم السلام) بهترین پناهگاه برای نجات انسان از انحرافات و رسیدن به قله کمال و انسان نیازمند و پشتوانه های قوی همانند پیامبراسلام(صلی الله علیه و آله) و اهل‌بیت آن حضرت و اولیای الهی را دارند.

با این حال نباید همان اعتقادات عمیق باطنی که در گذشته مردم مانسبت به خاندان رسالت داشتند از دست بدهند و مبادا به آن گونه عقاید مردم نسبت به عصمت اهل‌بیت(علیهم السلام) خدشه وارد نمود و مباحث عقلانی و قیاس به نفس نمودن باورهای درونی دوستداران این خاندان را شبهه ناک ساخت.

در اینجا می‌خواهم گفتگوی دوستانه میان بنده و خالق را که مولوی جلال الدین بلخی آن را تفصیلا بصورت شعر در دو بخش آورده است. داستان موسی و چوپان در شعر مولوی دو قسمت می شود که من بخاطر کمی وقت چند فراز از بخش اول، یعنی گفتگوی دوستانه چوپان با خدا که در حقیقت زبان حال است و نه زبان قال و از عمق دل با خدایش گفتگو داشت و بخش دوم وحی پروردگار به حضرت موسی(علیه السلام).

روزی حضرت موسی(علیه السلام) به چوپانی برخورد کرد که با زبانی ساده و بی پیرایه خدا را یاد می کرد؛ مثلاَ می گفت: ای خدا، تو کجا هستی که من نوکری تو را کنم. موزه ات را پاک کنم و شانه بر گیسوانت کشم. شپش های جامه ات را بِکُشم و از شیر گوسفندان به تو غذا دهم. دستان و پاهایت را نوازش کنم و جایِ خوابِ تو را پاک و پاکیزه کنم. و از این جملات و تعابیر بسیار گفت. تا آنکه حضرت موسی(علیه السلام) برآشفت و او را نکوهش کرد. چوپان نیز دل شکسته و غمین راهِ بیابان در پیش گرفت و بعد از سوی خداوند به حضرت موسی وحی می‌شود که چرا بنده ام را از من جدا کردی!

دید موسی یک شبانی را به راه / کو همی گفت: ای گزیننده اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت / چارُقت دوزم، کنم شانه سرت

جامه ات شویم، شُپشُهایت کُشم / شیر، پیشت آورم ای مُحتشم

دَستکت بوسم، بمالم پایَکت / وقتِ خواب آید، بروبم جایَکت

ای فِدای تو همه بزهایِ من / ای به یادت هَیهَی و هَیهایِ من(۲)

و اما بخش دوم این داستان که مولوی تعریف می کند، عتاب نمودن حق تعالی موسی را بخاطر سرزنش چوپان می‌گوید:

وحی آمد سوی موسی از خدا /  بنده ی ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی /  نی برای فصل کردن آمدی

تا توانی پا منه اندر فراق /  أبغض الأشیاء عندی، الطلاق

هر کسی را سیرتی بنهاده ایم /  هر کسی را اصطلاحی داده ایم(۳)

لذا خداوند حال و درون انسان را می‌بیند، در گذشته بزرگان ما در تقویت اعتقادات درونی وقلبی ما تاکید داشتند، ولی امروز برخی ها به تعبیر خودشان عقل‌گرایانه فکر می کنند و نقش اهل‌بیت(علیهم السلام) را با زندگی عادی خوشان مقایسه نموده و طرح نقد و انتقاد پذیری معصوم(علیهم السلام) و مقایسه‌ی عقلی برنامه های پیامبراسلام(صلی الله علیه و آله) و خاندان عصمت آن حضرت را  با افراد عادی که باعث شبهه و تردید نسبت به عصمت آن بزرگان می شوند که در نهایت سُست نمودن باورها و اعتقادات قلبی دوستداران اهل‌بیت(علیهم السلام) می گردند.

امید وارم که ما توفیق معرفت باطنی نسبت به اهل بیت(علیهم السلام) در حدّ تسلیم تمام وجودمان را پیدا نماییم.

به امید آن روز….

پی‌نوشت:

1. شوری، آیه ۲۳٫
2. مولوی در مثنوی و معنوی.
3. همان.