(استاد شهید محمد یوسف بینش)

شهید محمد یوسف بینش در سال ۱۲۹۹خورشیدی در یک خانواده متدین در محله چنداول شهر کابل دیده به جهان گشود.پدرش محمد اسحاق کلاه دوز ازمردان مؤمن وپرهیزگاربود.محمد یوسف پس ازسپری نمودن دوره ابتدائی؛متوسطه و عالی؛ به عنوان معلم در لیسه صنایع وبعد ها در لیسه نجات به تعلیم وتربیت فرزندان کشور همت گماشت.اشتیاق به ادامه تحصیل وکسب علم بخصوص علوم دینی اورا واداشت تا زبان عربی را نزد مرحوم حاج غلام حسن آموخت ومنطق؛ معانی وبیان را نز ملا عبدالواحد که از شخصیت‌های بسیار برجسته وپرهیز گار زمان خود بود وباقی دروس حوزوی ودینی را نزد آیت الله شیخ محمد امین افشارشهید فراگرفت. بینش نجات جامعه را از بی عدالتی واستبداد؛احیای ارزش های دینی وتبلیغ صحیح آن میدانست.او منبر و سخنرانی را به عنوان سنگر دفاع از دین میدانست آنهم در جامعه‌ی که وسائل ارتباط جمعی محدود و در اختیار حکومت مستبد بود..استعداد؛ذوق وتلاش بینش اورا در اندک زمان به یکی از خطبای چیره دست ومحبوب کشور تبدیل نمود.تا جایی که اکثر مخاطبین سخنرانی‌های اورا جوانان تحصیلکرده ؛روشنفکران مذهبی ومردم آگاه ورنجدیده؛ تشکیل میداد. بینش در طول سال به صورت منظم هفته سه جلسه سخنرانی داشت وایام ولادت وشهادت ائمه هدی^(ع) را با برگزاری مراسم با شکوه تجلیل می‌کرد.در ماه محرم تعداد سخنرانی‌های استاد بینش در روز به سه و چهارمنبر میرسید. و در ماه مبارک رمضان هم هر شب به موعظه می پرداخت. در بسیاری از سخنرانی‌های استاد بینش تعداد زیادی از روشنفکران اهل سنت هم شرکت میکردند ومعتقد بودند جلسات سخنرانی بینش بسیار روشنگر؛ آموزنده و جهت دهنده است. بینش در سخنرانی‌هایش به مسائل اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی و سیاسی می پرداخت وبا زبان بسیار فصیح وادبیات شیوا واستدلال قوی شنوده را مجذوب می‌کرد.او که معلم ادبیات هم بود،گاهی با قرائت اشعار زیبا وبیان داستان های آموزنده، محتوای سخنرانی خود را برای شنونده قابل فهم می‌ساخت. سخنرانی‌های بینش عمدتا توسط علاقمندان ودوستداران بوسیله کاست ثبت میگردید وبه مشتاقان در کابل وولایات عرضه می‌شد.

محله چنداول کابل یکی از مراکز شیعه نشین ودارای حسینه های زیادی بود. اما دو حسینیه میر اکبرآقا و میرزا فقیر حسین خان محل تجمع فرهنگیان واهل علم و دانش بود. بینش در این دو مرکز توانسته بود با خطابه های علمی، شورانگیز ومستدل به خواسته های دینی، علمی، روحی وروانی بسیاری از جوانان پاسخ دهد. قبل از بینش هم شخصیت‌های فرهیخته و دانشمند مانند میر علی اصغر شعاع و سید اسماعیل بلخی و.. در این دو مرکز سخنرانی‌های عالمانه وروشنگرانه داشتند. این دوحسینیه محلی برای تزکیه نفس، خودسازی، آموزش عقاید دینی و از طرف دیگر سنگر مبارزه با خرافات وتعصب جاهلی ومبارزه علیه ستم وبی عدالتی واستبداد حاکم بود از همین جهت افراد وگروه های محاظه کار وحکومت مستبد از فعالیت آن احساس خطر میکردند و در پی تخریب آن بودند.حکومت این مراکزرا محل تخریب فکر نسل جوان نسبت به حکومت و در نهایت طغیان علیه حکومت میدانست ومدام فعالیت‌های آن‌را زیر نظرداشت.

استاد بینش علاوه در کابل، در میان جوانان ولایا ت کشورهم محبوب ومطرح بود و در فصول مختلف سال در شهر های غزنی، مزار شریف، قندهار، قندوز و… به دعوت متدینین وجوانان لبیک می‌گفت و به ایراد سخنرانی می پرداخت.

استاد بینش منبر را سنگر مهم دفاع ار ارزش‌های دین میدانست و لذا در برابر کسانی که به حریم دین بی حرمتی می‌نمودند شجاعانه می ایستاد.گاهی حکومت ستمگرتوسط برخی از ایادی خود وبر اساس تز «تفرقه انداز وحکومت کن» مرتکب  جنایت حمله به باور های مردم و در نهایت ایجاد فتنه وتفرقه میگردید. چنانکه یک‌بار مولوی درباری بنام ارشاد بانوشتن مقاله تحت عنوان «مذهب جعفری بدعت قرن» قلب مسلمانان را جریحه دارکرد .بینش با شهامت وشجاعت تمام؛ به این بی حرمتی پاسخ داد وهمان روز توسط دستگاه استبداد حاکم روانه زندان گردید وهفت سال تمام را در سلول انفرادی گذراند.اماپس از رهائی از زندان کوچک‌ترین خللی در عزم واراده او در مبارزه با ستم واستبداد ایجادنشد ومسیر تبلیغ دین ومبارزه را با شیوه جدید دنبال نمود. همچنان کما فی السابق به سنگر آموزش برگشت و در لیسه نجات مشغول تدریس، تعلیم وتربیت فرزندان کشورگردید.

تدین، صداقت، شجاعت، تقوی و فضیلت بینش مردم ناحیه ۵ و۶ کابل را بر آ ن داشت تا ایشان را برای دوره سیزدهم شورای ملی در ولسی جرگه کاندید نمایند. هرچند بینش بار ها پیشنهاد کاندیداتوری را رد کرد ولی اصرار علما، موسفیدان و روشنفکران و به خصوص جوانان اورا مجبور به پذیرش این دعوت نمود.کاندیداتوری بینش صحنه پرشور ونشاط را بخصوص در بین نسل جوان ایجاد کرد تعداد زیادی از محصلین اعم از آقایان وخانم ها با امید به زندگی نو وبا اشتیاق فراوان دوشا دوش پدران و برادران خود در حوزه ا نتخابیه بینش به فعالیت‌های انتخاباتی همت گماشتند.[۱]

به گفته ای استاد وحید مژده: شهید استاد بینش شخصیت پرتلاش فرهنگی، اهل قلم و تبلیغ بود، او همفکر و دوست صمیمی پدرم بود، در دوران وکالتش پدرم از وی حمایت نمود، زمانی که پدرم نشریه حزب اتحاد ملی را  مدیریت و منتشر می‌کرد، استاد شهید بینش همکار قلمی او بود، مقالات ایشان در آن نشریه چاپ می‌رسید، وقتی که اسحاق عثمان رئیس حزب اتحاد ملی در دوران وکالتش تحت تأثیر ببرک کار مل قرار گرفت، پدرم و شهید بینش با این حزب قطع علاقه نمودند.[۲]

شهید بینش با همت وپشتیبانی مردم متدین بخصوص جوانان با رای بسیار بالا نسبت به رقبای خود به مجلس راه یافت. در نطق های پیش ازدستور جلسات مجلس و همچنان در هنگام رای اعتماد به کابینه هاباشهامت، مظالم وبیدادگری حکومت علیه مردم ستمدیده افغانستان را بازگو وبه هیچ کابینه ای رای اعتمادنداد.او همزمان با حضور در پارلمان، هرگز دوسنگرمعلمی وتبلیغ دین را فراموش نکرد، بلکه گسترش هم دادوبا سخنرانی در مراکز دیگر مثل حسینیه محمدیه قلعه موسی وفاطمیه قلعه فتح الله، چراغ های دیگری راروشن کرد. درکنار بینش همرزم وهم سنگر با وفایش استاد میرزا شاه فضیلت ودوفرزند شهید بینش: محمد علی ومحمدنبی بینش نیز با سخنرانی‌های آتشین، مبارزه جدی علیه حکومت را تداوم بخشیدند وبار ها از طرف نیروهای امنیتی وپلیسی حکومت مورد تهدید و بازجوئی قرارمیگرفتند.

با کودتای مارکسیستی که به نوشته مرحوم میر محمدصدیق فرهنگ شیعیان بیشتر در معرض تهدید وتعدی حکومت قرار گرفتند، استاد محمد یوسف بینش، استاد میرزا شاه فضیلت، محمد علی بینش و محمد نبی بینش همرا با صد ها روحانی وروشنفکر وهزاران هموطن مظلوم دیگرما اعم از شیعه و سنی بدون هیچ جرمی دستگیر وتوسط حاکمان مدعی حمایت از خلق به شهادت رسیدند. نام این شهیدان عزیز پس از ۳۴ سال  دریک لیست پنج هزارنفری توسط یک دادگاه هلندی اعلام گردید.روحشان شاد، یاد شان گرامی وراهشان پر رهروباد.[۳]

[۱] . اظهارات فرزند شهید بینش، داکتر وحید بینش محقق و استاد دانشگاه.

[۲] . مصاحبه نگارنده با پژوهشگر و کارشناس امور سیاسی استاد وحید مژده .

[۳] . اظهارات داکتر وحید بینش.