(استاد شهید سید محمدحسین حسینی^(ره))

یکی از مفاخر معارف قرآنی و شخصیت متنفذ و محبوب‌القلوب، استاد شهید سید محمد حسین حسینی(ره) است که در سال ۱۳۳۲خورشیدی درقریه ی شور آبِ، خان آبادِ ولایت کندوز دیده به جهان گشود. پدر بزرگوارش، مرحوم سید میرزا حسین حسینی شخصیت دوراندیش و از بزرگان آن منطقه بوده و نیز جدّش مرحوم سید علی اکبر خیاط از شخصیت‌های ملی و خدوم بوده  که نسب شان به زید شهید ابن علی بن الحسین(ع) و از تبار شخصیت دینی و مذهبی حضرت شاه قباد ولی(ره) و اصالتاً از سادات معروف سنگلاخ می‌باشند.

از آنجایی‌ که پدر شهید حسینی(ره) برای رشد و شگوفایی فرزندش تلاش فراوانی نمود و سعی داشت تا او را به عنوان یک فرد مؤثر و خدمت گذار در راه معارف قرآنی و ولایی تربیت نماید، وی را سال ۱۳۳۵ خورشیدی در سن ۳ سالگی به مکتب خانه عمویش حجهالاسلام مرحوم سید حیدر شاه فرستاد و آن کودکِ پاک طینت با شوق و ذوق تمام، سرگرم آموختن‏ گردیده و در اندک زمانی شهید قاری حسینی بر اثر استعداد و ذکاوتی که داشت در کمترین مدت زمانی مراحل سوادِ خواندن و نوشتن را آموخت.

شهید حسینی(ره) در سال ۱۳۳۸ خورشیدی با تمام اعضای خانواده‌اش به بندر امام صاحب ولایت کندوز مهاجرت و پس از مدتی به پایتخت کشور هجرت نمودند و در کابل ماندگار شده و تحصیلات خویش را تا ۱۲ به پایان رسانید.

وی سال ۱۳۴۰خورشیدی در سن ۸ سالگی دروس مقدماتی حوزوی را نزد حجهالاسلام‌ مرحوم شیخ خداداد دهن حصاری(ره) درچنداول کابل آغاز و همزمان در سن ۱۲ سالگی به حفظ قرآن کریم آغاز و در  ۱۴ سالگی  به عنوان حافظ قرآن کریم و ده‌ها حدیث و اشعار مذهبی توانست در حلقات روضه و مناقب خوانی تکایای سید نجارآغا واقع قُرتا(کُردهای) چنداول، حاجی فقیر حسین خان واقع در سر چهار سوق، تکیه خانه عمومی و تکیه خانه مرحوم آیت الله سید امان بصیر و عالم جلیل‌القدر سید تقی رهبر و تکیه خانه کشمیری‌ها شرکت و از نفس گرمش دلباختگان اهل بیت(ع) را به فیض می‌رسانید.

شهید حسینی، دروس تجوید مقدماتی و قرائت قرآن کریم را در مسجد سنگی چنداول نزد عالم جلیل القدرمرحوم سید محمد امین صدر(ره) فرا گرفته، علوم و فنون قرائت و دوره‌ی پیشرفته‌ی آن را نزد مولوی نجاتی(ره)،  مولوی قربت(ره)، استاد مرحوم نوروز علی«فاخر»، استاد نظام و استاد قاری امان نوایی در مسجد سر چهارسوق (مسجد حاج‏ فقیر حسین خان) فراگرفت.

او همچنان از سال ۱۳۴۰ خورشیدی تا قبل از  دستگیری بیش از  ۱۶ سال در مدارس کابل، علوم دینی را فرا گرفت. از شهید حسینی(ره) نوشته های مخطوط بجا مانده که تا هنوز زیور چاپ نیافته است.

شهید حسینی(ره)، دانش را توأم با عمل و به دور از  خود بینی، تملّق و ریا  داشت. او در واقع بر خود خواهی که سرچشمه‌ی همه‌ی رذایل اخلاقی می‌باشد، فایق آمده  و از ویژگی‌های دیگر او تواضع‏ و فروتنی بود که هرگز دنبال حُبّ شُهرت نبود  و همین طور از خصوصیات دیگر اخلاقی ایشان حُسن خُلق وی بود و هر کسی که با ایشان برخورد می‌کرد، دوست داشت که مجدداً با ایشان ارتباط برقرار نمایند.

شهید حسینی(ره)، با توکّل‏ بر خداوند و توسّل‏ به  ائمه‌ی اطهار (ع) در کارهای خویش موفقانه تلاش می‌نمود و نسبت به صله‌ی ارحام حسّاس بود و در مناسبات مختلف به دیدار بستگان و زیارات اهل قبور می‌رفت. وی علاوه بر تحصیل علوم قرآنی و دینی  به ورزش و هنر خوشنویسی و خطاطی نیز مهارت داشت و از دیگر برنامه های آن شهید بزرگوار، سهم گیری در  برگزاری مراسم‌های دینی و مذهبی بود و نسبت به برگزاری مجالس روضه و یاد اهل بیت(ع) و نیز مناقب خوانی توجهی  ویژه داشت و از این طریق جهت تبلیغ و ترویج فرهنگ غنی اسلام همت می‌گماشت. او از  عزّت نفس و قناعت برخور دار بود و هیچ گاه از راه بیان معارف دینی امرار معاش نمی‌نمود، بلکه مصارف زندگی خویش را از طریق دوکان داری  تأمین و همچنین برخی اهل علم و طلاب علوم دینی را نیز مورد حمایت مالی قرار می‌داد.

یکی دیگر از فراز زندگی پرافتخار استاد شهید حسینی(ره)، مبارزات سیاسی‌اش بود که او در دوران به قدرت رسیدن کمونیست‌ها آگاهانه و با تعهّد اسلامی در راستای حفظ ارزش‌های دینی در پایتخت و برخی مناطق دیگر خدمات ارزشمندی را انجام داد.

این شخصیت دوراندیش در جهت مبارزه هر آنچه  از دستش می‌آمد بر ضد رژیم‏ مارکسیستی در افغانستان دریغ ننموده و در این راستا فعالیت‌ کرد و امکاناتی برای این کار فراهم می‌نمود و سرانجام توسط سازمان اگسا به عنوان مسلمان و مونس قرآن، دستگیر و در زندان پُلچرخی به جُرم خمینیست مورد بی‌رحمانه‌ترین شکنجه‌ها قرار گرفته و به درجه شهادت نایل آمد. روحش شاد و یادش گرامی باد.