(حجت‌الاسلام والمسلمین شهید سید میرحسین رضوانی)

یکی از علمای جوان، فاضل، با تقوا که در سنگر مکتب، مدرسه، حسینیه و مسجد می کوشید جوانان، نوجوانان، مردان، زنان و اقشار مختلف جامعه را به رسالت اسلامی شان آشنا نماید و به آن‌ها ریشه بدبختی ها را بیان نماید، حجت‌الاسلام شهید سید میرحسین رضوانی^(ره) بود.

شهید فرزند مرحوم حاج سید محمد رضا، حدود سال ۱۳۲۰ خورشیدی در قریه «بایی»  از مربوطات ولسوالی حصه دوم بهسود در یک خانواده فقیر و روحانی چشم به جهان گشود، هنوز هشت سال از عمرش نگذشته بود که پدر را از دست داد، ایشان تحت کفالت و سرپرستی جدش قرار داشته و به فراگیری علوم دینی آغاز نمود. دروس مقدماتی چون؛ صرف، نحو ومنطق را از محضر یکی از فضلای منطقه، مرحوم شیخ محمدهاشم کربلایی فرا گرفت و همچنین از محضر مدرس معروف آن زمان، حضرت آیت الله شیخ عزیزالله غزنوی^(ره) برخی از علوم عربی را کسب نمود، وی این علوم را در حالی فرا می‌گرفت که مثل بسیاری از طلبه ها از لحاظ اقتصادی و امرار معاش در وضعیت نا مطلوبی قرار داشت، شاید این مطلب یکی از الطاف خفیه الهی باشد که روح انسانهای آزاده و انقلابی را بزرگتر و مقاوم تر می سازد.

شهید رضوانی جهت ادامه تحصیل راهی کابل شد و در حوزه علمیه کابل کتابهای؛ قوانین الاصول، منظومه، اصول فلسفه و روش رئالیسم و اقتصادنا را نزد فیلسوف شهید آیت الله شهید میرعلی احمد عالم^(ره) فرا گرفت و از خواص شاگردان ایشان و مورد اعتماد استاد بود. در حدی که پس از کودتای کمونیستی در ۷ ثور۱۳۵۷ سری ترین نامه های استاد را عنوانی برخی از عالمان و سران متنفذ اهل سنت شهید رضوانی می رساند که در آن نامه ها از طرح یک قیام عمومی علیه دولت کمونیستی سخن رفته بود.

وی سطوح عالیه(رسائل، مکاسب، و کفآیت الاصول) را در محضر آیت الله تقدسی و آیت الله العظمی محقق کابلی فرا گرفت.

شهید رضوانی در کنار تحصیل علوم دینی و حوزوی مطالعات جنبی منظمی داشت، لذا میزان معلومات جنبی اش نسبت به آن محیط و آن زمان در سطح عالی بود.

وی در تمام مدت تحصیلی و به خصوص در ساله‌ای آخر که بخشی از سال را در زادگاهش به سرمی برد، در آنجا نیز آرام و بیکار نمی نشست، بلکه به تدریس و تبلیغ مشغول بود و به طلاب منطقه درس های علوم دینی می‌گفت و نحوه تحصیل و شیوه مطالعه را به آن‌ها می آموخت. در آن زمان در منطقه حصه دوم بهسود یک بابد لیسه وجود داشت. وی با برخی از معلمان و محصلان آن لیسه در ارتباط بود و کتب دینی و مذهبی را جهت آگاهی از مبانی اعتقادی اسلام در اختیار آن‌ها قرار می‌داد تا از افتادن آن‌ها در اندیشه های مارکسیستی و غیراسلامی جلوگیری نماید و برای عامه مردم مجالس سخنرانی‌های ارشادی دایر می‌نمود.

شهید رضوانی در اثر معلومات و اطلاعات که از فعالیت و تلاش‌های عمال اجانب(روسیه، چین و امریکا) در جهت وابسته نمودن کشورها، دولت و ملت‌ها و به خصوص نسل جوان تحصیل کرده داشت، احساس خطر و احساس مسئولیت می‌کرد. چه اینکه می دید اگر به سراغ قشرجوان و تحصیل کرده نرودد و روی آن‌ها کار فکری و فرهنگی انجام نگیرد، دیگران آن‌ها را منحرف خواهند نمود، لذا در صورت محدود بودن امکانات فرهنگی و درشرایطی که بسیاری از علمای محترم در فکر اینگونه مسائل بتواند و حتی بعضی این کار ایشان را  صحیح نمی دانستند. وی بیش از حد توان در این جهت کار و تلاش می‌کرد، برای تحقق این هدف چندسال وظیفه معلمی را بعهده گرفت.

در آن زمان که برخی از مکاتب فاقد معلمان دلسوز بود در بعضی جاها معلم های رشوه خوار و مردم آزار وجود داشت که وجود آن‌ها مردم را از مکتب دل سرد و مایوس نموده بود، سبب می‌شوند تا مردم فرزندان شان را به مکتب نفرستند و در برخی از مکاتب معلم های کمونیست کار وفعالیت می‌کردند و در مقابل آن‌ها معلمان متعهد کم و اگر هم بودند کارشان سازمان یافته نبود.

بنا براین شهید رضوانی وقتی این وضع را در مکاتب دید، مدتی به ظیفه  معلمی پردخت و طی این مدت سعی می‌کرد تا کودکان، جوانان و نوجوانان را آشنا با فرهنگ اسلام باد آورد و از افتادن در دام کمونیست‌ها باز دارد. وی از بنیش سیاسی و مبارزاتی خوبی برخور دار بود. با توجه به اینکه در آن زمان مردم از لحاظ اندیشه، درک و بنیش سیاسی در اثر بی سوادی و عدم آزادی مطبوعات و… در سطح پائین قرار داشتند. بنا براین، محیط و جواجتماعی اقتضا می‌کرد اگر شخص روحانی بخواهد بازارش رونق داشته باشد، هم نام و هم نان داشته باشد، باید از نقطه ای ضعف مردم استفاده نموده و مطابق ذوق و ذائقه اکثریت جامعه سخن بگوید، حرف های روشنگری، سیاسی و مبارزه برزبان نیاورد، چه اینکه دست های استعمار از دیرزمانی در خور مردم داده بودند که وظیفه روحانیت دخالت در سیاست نیست، در چنین شرایط و جوفکری حاکم برجامعه اگرکسی برخلاف خواسته بسیاری از مردم و سیره علمای معروف و مقتدر، سخن از سیاست و آزادی و مبارزه با وضع موجود می‌زد، باید تهمت و تهدید و خطر را بجان می خرید.

در این میان افراد معدودی وجود داشتند که چنین جسارت و شهامت را از خود نشان می‌دادند، از جمله کسانی که در سخنرانی‌هایش بیشتر مسائل سیاسی مربوط به جهان اسلام و نقشه و خطرات استعمار شرق و غرب را برای کشورهای اسلامی مطرح می‌کرد شهید رضوانی بود.

در آن زمان که اندیشه مارکسیسم، لنینسم در بین جوانان تحصیل کرده و روشنفکر مطرح بود و برخی از جوانان در دام این اندیشه گرفتارشده بودند، ایشان با تماس ها، تبادل افکار و پخش کتب مذهبی، از جمله آثار امام خمینی^(ره)، نشریه مکتب مبارز که از سوی دانشجویان مسلمان مقیم اروپا، امریکا و کانادا در آن زمان منتشر می‌شد و همچنین آثار مرحوم داکتر شریعتی در بین طیف جوان و تحصیلکرده کوشش می‌کرد جلو نفوذ اندیشه و طرز تفکر مارکسیستی را در آن محیط بگیرد.

با کودتای کمونیست‌ها در هفت ثور سال ۱۳۵۷ هجری شمسی که حزب دموکراتیک خلق وابسطه به روسیه قدرت را در دست گرفت و با سه شعار ظاهر فریب: نان، لباس و خانه، به میدان آمد وبسیاری از مردم  را  اغفال نمودند و برخی به این باور رسیده بودند که حکومت وقت حامی واقعی طبقه محروم جامعه است. اما شهید رضوانی در سخنرانی و منبرهایش پرده از ماهیت واقعی کمونیست‌ها برمی داشت و آن‌ها را افراد خدا نشناس و دشمنان اسلام و قرآن معرفی می‌کرد، او حتی در آن جو ظلمانی و خفقان که اکثریت جرئت ابراز نظر و اظهار عقیده را نداشتند، طرح یک قیام عمومی را علیه عمال کمونیسم در ولسوالی بهسود داده بود که با مخالفت جدی برخی افراد مصلحت اندیش و عافیت طلب رو برو گشت.

حجت‌الاسلام شهید رضوانی در عاشواری سال ۱۳۵۷ خورشیدی در حسینیه عمومی منطقه چولی منبر می‌رفت وبی پروا اندیشه و نظریات مارکسیسم را نقد و رد می‌کرد، عمال کمونیسم که سخنرانی‌هایش را ضبط کرده بودند، ایشان را در یازدهم محرم همان سال زود تر از علمای دیگر دستگیر و روانه زندان کردند و در زندان ولسوالی در تحقیقاتی که از ایشان صورت گرفته بود، وی حکومت وقت را غیر اسلامی و مردمی خوانده و وظیفه علمای دین را در قبال چنین حکومتی جهاد دانسته بود.

شهید رضوانی درزندان ولسوالی تحت شدید ترین شکنجه ها قرار گرفت، اما هیچگاهی حاضر به همگامی و معذرت خواهی از حکومت نشد و بعد از چند روز کمونیست‌ها وی  را با دوست و هم فکر و در بندش شهید سیدمحمدنسیم حیدری در زندان ولایت میدان وردک منتقل و از آنجا به زندان پل چرخی کابل فرستادند.^[۱]

[۱] . به قلم  حجت الاسلام سید محمد صادق رادمنش، فرزند شهید سید میر حسین رضوانی.